De Oude Leede van mijn jeugd daar had ik me op verheugd.
Dit zou de plek toch zijn waar ik ooit ben geboren?
Langs de Lee stonden de boerderijen, liepen koeien in de wei
en ’t is net of ik het groene gras nog ruik.
Want doe je ogen dicht en dan ontdek je de kracht van dit mooie plekje,
’t is goed dat ik het groene gras nog ruik.
Als ik daar die oude buurt zie lijkt de tijd wel stil te staan,
Maar ondertussen is er ook veel moois verdwenen.
Langs de lee staan nu veel nieuwe huizen, hoor een vliegtuig over suizen.
’t is goed dat ik het groene gras nog ruik.
Want doe je ogen dicht en dan ontdek je de kracht van dit mooie plekje,
’t is goed dat ik het groene gras nog ruik.
Ik kijk naar buiten, mijn hart doet pijn. De industrie wint veel terrein.
En dan besef ik; de polder wordt steeds kleiner.
Ik hoop zelf never nooit mee te maken de polder kwijt te raken.
’t Is goed dat ik het groene gras nog ruik.
Want doe je ogen dicht en dan ontdek je de kracht van dit mooie plekje,
’t is goed dat ik het groene gras nog ruik.
Dus doe je ogen dicht en dan ontdek je de kracht van dit mooie plekje,
’t is goed dat ik het groene gras nog ruik.